Op 14 januari wordt het voorstel van de Partij voor de Dieren om in Amsterdam het hengelen te verbieden in de Commissie Wonen behandeld. We hebben aan de Commissie onderstaande zienswijze toegestuurd.
Binnenkort wordt in de gemeenteraad het voorstel van de Partij voor de Dieren behandeld om het hengelen in de gemeente Amsterdam te verbieden. De Stichting Vissenbescherming kan zich geheel in een dergelijk verbod vinden omdat hiermee een eind gemaakt zou worden aan een dieronvriendelijke activiteit. Deze bestaat uit een lange reeks pijnlijke, stressvolle en levensbedreigende handelingen waaraan de vissen worden blootgesteld.
Het gaat hier niet louter om de vraag of de vis wel of geen pijn kan ervaren vanwege de vishaak, maar om de volgende reeks van negatieve, pijnlijke en levensbedreigende beproevingen.
– Het begint ermee dat de vis in het aas bijt en dan ineens een haak met weerhaak in zijn bek voelt, voor in de bek of dieper richting keel.
– De vis begint meteen te spartelen en probeert weg te zwemmen om die haak kwijt te raken, maar dat lukt niet. De vis raakt in de stress.
– Grotere vissen moeten dan het zogenaamde ‘gevecht’ aangaan met de hengelaar die de vis geleidelijk aan op de wal probeert te trekken. Dat is voor de vis een zeer uitputtend en stressvol ‘gevecht’.
– Vervolgens wordt de vis aan zijn bek uit zijn natuurlijk milieu, het water, getrokken en belandt hij, met zijn gewicht hangend aan de haak, in de lucht, waar hij niet normaal kan ademen. Hier begint in feite een langzame verstikking van de vis.
– Vervolgens moet de vis worden beetgepakt en van de haak in zijn bek of keel worden bevrijd.
– Vaak moet de vis daarna nog worden opgepakt en gefotografeerd.
– Tenslotte kan de vis nog een tijd in een zogeheten leefnet worden opgesloten, samen met andere vissen. Ook hier ervaart de vis schadelijke stress en angst.
– Bij wedstrijdvissen moet de vis tenslotte nog eens worden opgemeten en gewogen.
Uit onderzoek blijkt dat vissen na een dergelijke vangstervaring een tijd lang meer op hun hoede zijn tegenover vishaken van hengelaars. Ook kunnen vissen na weer te zijn teruggezet alsnog aan hun verwondingen en aan de stress die zij hebben ondergaan, doodgaan.
Het ethische probleem van de hengelsport is dat die een vorm van plezierjacht op de vissen uitoefent die zeer schadelijk voor hun welzijn is. Uit publieksenquêtes (Nipo 2002 en Motivaction 2014) blijkt de meerderheid van de Nederlandse bevolking de hengelsport als een dieronvriendelijke activiteit te beschouwen, bovendien niet geschikt om kinderen respect voor dieren bij te brengen. Wij vinden dat de diverse overheden in hun beleid ten aanzien van de openbare ruimte hiermee rekening moeten houden. Mensen kunnen nu, waar zij zich ook bevinden, ongevraagd geconfronteerd worden met de dieronvriendelijke handelingen van hengelaars tegenover vissen. Zelfs in parken en natuurgebieden stuiten wandelaars hier geregeld op. Veel mensen vinden het een naar gezicht om te zien hoe hengelaars vissen uit het water trekken en de spartelende dieren proberen vast te pakken en te onthaken. Juist op plekken waar veel mensen komen, zou hen die aanblik bespaard moeten worden. Wij moeten helaas constateren dat onder hengelaars een tendens gaande is om juist ook in drukke delen van de stad hun activiteiten te gaan uitvoeren.
Dit staat allemaal haaks op een meer natuurlijke vorm van water- en visstandbeheer, waarvan wij voorstander zijn. Hierbij worden de vissen met rust gelaten en worden er ook geen voor de hengelaars interessante vissen van elders meer uitgezet
We hopen dat u in uw discussie over de hengelsport ook aan de hier genoemde aspecten de nodige aandacht wilt besteden.