Tekst: Ton Dekker
In 2010 voerde de Stichting Vissenbescherming, in het kader van de opstelling van gemeentelijke dierenwelzijnnota’s, gesprekken met de hengelsportverenigingen in Haarlem en Zaanstad. De lokale hengelsportverenigingen kregen hierbij ondersteuning van de Sportvisserij Nederland en de Provinciale Sportvisserij Noordwest Nederland. Ook de gemeente was uiteraard vertegenwoordigd. Ons doel was om de gemeente duidelijk te maken dat hengelsport gepaard gaat met dierenmishandeling en dus een moreel probleem kent. Het aan de haak slaan van een vis beschadigt het dier en veroorzaakt enorme stress. Bij andere dieren zou zoiets niet geaccepteerd worden.
Het verweer van de hengelsport was interessant, omdat de sportvissers niet probeerden om de pijn en stress van de vis volledig te ontkennen, zoals vroeger steeds het geval was. Ze gaven toe dat de vis wel (een beetje) in zijn welzijn werd geschaad, maar dat dat niet opwoog tegen het vele plezier – steevast ‘natuurbeleving’ genoemd – dat ruim een miljoen sportvissers aan deze activiteit beleven.
Hengelen is een vorm van dierenmishandeling en zou eigenlijk verboden moeten worden. Zolang dat niet gebeurt zouden de sportvissers op z’n minst de verplichting opgelegd moeten krijgen het door hen veroorzaakte dierenleed actief tegen te gaan. Dat kan onder andere door per hengelaar slechts één hengel te gebruiken in plaats van twee of drie. Op sommige plaatsen gebeurt dit al, maar de sportvisserij wilde hier geen algemene regel van maken, omdat het ten koste zou kunnen gaan van de ‘natuurbeleving’ van de sportvisser. Verder stelde de Vissenbescherming voor om de gevangen vissen niet langer in een leefnet vast te houden. Ook daar voelde de hengelsport niets voor. Eveneens vonden ze het een slecht idee om de drietandige dreg, die vanwege de drie haken ernstige verwondingen aan de gevangen vis kan toebrengen, te vervangen door een enkelvoudige haak. Tenslotte was er ook weinig animo om af te zien van het gebruik van de weerhaak. Er zijn al heel wat sportvissers die dit vrijwillig wel doen.
Het is duidelijk dat er bij de sportvisserij weinig animo aanwezig is om de vangdrift van hengelaars wat te beteugelen. Integendeel. Men wil het liefst altijd en overal kunnen vissen. Zo ontstond er afgelopen jaar het initiatief vanuit de hengelsport om ook midden in de stad overal de hengel te mogen uitgooien. Ze willen met name de jacht op ‘roofvissen’ zoals snoek en snoekbaars midden in de stad uitvoeren en daar laten zien dat ze ‘goed met de vissen omgaan’. Veel mensen zullen het beslist niet op prijs stellen om voortdurend met dergelijke demonstraties van het vangen van vissen in de openbare ruimte geconfronteerd te worden. Net als wij vindt een meerderheid van de bevolking de hengelsport immers een vorm van dierenmishandeling. Daarom moet, zolang er geen verbod is, het aantal plaatsen waar hengelen is toegestaan beperkt worden.
Concreet stellen wij voor om meer hengelsportvrije gebieden in te stellen. Dit strookt met het streven van de Vereniging Natuurmonumenten om in de door deze vereniging beheerde gebieden een hengelverbod af te kondigen.
Dit artikel is gepubliceerd in 2011 in het magazine VISinZICHT. Bekijk hier het volledige magazine.