Langs het Scheveningse strand vindt nog steeds visvangst plaats met behulp van het staand want, een visnet dat verticaal in het water wordt gehangen met de bedoeling dat de vissen zich hierin verstrikken. Een oude, wrede visvangstmethode. De Partij voor de Dieren in Den Haag heeft voorgesteld hier een eind te maken en heeft de Vissenbescherming gevraagd om op 22 november 2018 in de vergadering van de Commissie Leefomgeving dit voorstel in een verklaring van enkele minuten te ondersteunen. Ton Dekker heeft daar namens de Vissenbescherming de volgende tekst uitgesproken:
Geachte Commissie,
Vissen worden door mensen nog vaak beschouwd als gevoelloze wezens: ze schreeuwen niet van pijn en angst, hebben altijd dezelfde gelaatsuitdrukking en wanneer ze eenmaal gevangen zijn, zijn ze gemakkelijk te hanteren. Maar het wetenschappelijk onderzoek van de laatste 25 jaar leert ons toch iets totaal anders.
Vissen hebben een uitgebreid zenuwstelsel met zenuwcentra, zenuwbanen en zenuwreceptoren waarmee zij net zoals mensen de buitenwereld waarnemen en hierop reageren. Zo brachten Britse onderzoekers in 2002 de zenuwreceptoren rond de bek van een regenboogforel in kaart, 58 in totaal, die o.a. reageren op druk, temperatuur en chemische stoffen. Vissen kunnen ook pijn ervaren, zo blijkt uit talloze wetenschappelijke proeven van de afgelopen 20 jaar. Vissen beschikken in het algemeen over een goed waarnemingsvermogen en een uitstekend geheugen, Het zogenaamde 3-secondengeheugen dat mensen vaak aan goudvissen toeschrijven is dan ook volstrekte onzin. Vissen kunnen ook mensen herkennen en sommige vissen vinden het zelfs prettig om door mensen te worden aangeraakt. In wetenschappelijke proeven scoren zij soms zelfs beter dan de als intelligent bekendstaande kraaien en mensapen.
Dit zo zijnde: Wat moet het voor deze dieren een geweldige kwelling zijn om in een staand want verstrikt te raken. Dat duurt immers niet een paar seconden maar vele uren achtereen. Wat zullen deze dieren een angsten uitstaan. Want ze kunnen zich niet bevrijden, maar ook worden ze in dat staand want bedreigd door vissen en zelfs vogels, die op hun beurt ook weer verstrikt kunnen raken in dat staand want. Ook grote dieren zoals bruinvissen en zeehonden kunnen in die perverse vangmiddelen verstrikt raken. Heeft dit nog iets met recreatie te maken? Hier is sprake van pure dierenmishandeling.
In de Nederlandse cultuur en wetgeving is in 1981 via de nota Rijksoverheid en Dierenbescherming aan dieren, zowel gehouden als in het wild levende dieren, een eigen intrinsieke waarde toegekend die gerespecteerd moet worden. Het staand want is een ruw, uit barbaarse tijden stammende, niet noodzakelijke methode om vissen te vangen. We moeten daar toch eens een eind aan maken.